Πες μου να έρθω κι όλα τ’ αφήνω…. αλλά πες μου το – Άλμπερτ Εσπινόσα – Εκδόσεις Πατάκη._
Η υπόθεση:
Η δουλειά του Ντάνι είναι να βρίσκει παιδιά που έχουν εξαφανιστεί. Τη στιγμή που η σύντροφός του φτιάχνει τις βαλίτσες της και τον εγκαταλείπει, λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από κάποιον πατέρα που του ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια για να βρει το παιδί του που έχει εξαφανιστεί. Η υπόθεση θα τον οδηγήσει στο Κάπρι, στον τόπο που ξεχειλίζει από τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας από δύο ανθρώπους που του σημάδεψαν τη ζωή. Η συνάντηση με το παρελθόν θα τον αναγκάσει να αναλογιστεί τη ζωή του, τον έρωτα και όλα όσα αξίζουν στη ζωή.
Η τεχνική:
Όταν νομίζεις πως ξέρεις όλες τις απαντήσεις έρχεται το σύμπαν και σου αλλάζει όλες τις ερωτήσεις….
Όρχε Φρανθίσκο Πίντο (δάσκαλος)
Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που διαβάζει κανείς ανοίγοντας το βιβλίο. Θα μπορούσε να είναι η βίβλος του αντικομφορμισμού, ο ύμνος στη διαφορετικότητα, χωρίς πομπώδεις εκφράσεις και βαριά λόγια. Ο ήρωας αφηγείται την περιπέτειά του σε πρώτο πρόσωπο. Στην αρχή ο αναγνώστης προετοιμάζεται να διαβάσει μια περιπέτεια, ένα αστυνομικό θρίλερ και συνεχίζει να αναρωτιέται τι διαφορετικό μπορεί να έχει ο ήρωας, όπως ο ίδιος δηλώνει. Τι είναι αυτό που τον κάνει διαφορετικό και μοναδικό, τι είναι αυτό που θα μας δηλώσει και θα μας πείσει για την ιδιαιτερότητα τόσο του ήρωα όσο και του βιβλίου; Και ενώ η υπόθεση συνεχίζει απρόσκοπτη, σε δύο χρόνους που εξελίσσονται παράλληλα (παρόν και παρελθόν) ξαφνικά μαθαίνουμε το «μυστικό» του αφηγητή και κεντρικού ήρωα. Η αποκάλυψη αυτή πιάνει τον αναγνώστη απροετοίμαστο και αλλάζει άδρην την οπτική σε σχέση με όσα έχει διαβάσει και για όσα έχει προετοιμαστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τεχνικά είναι ένα πολύ έξυπνο τρικάκι ώστε ο αναγνώστης να ευαισθητοποιηθεί και να δώσει προσοχή και σημασία σε όλα τα στοιχεία διαφορετικότητας που χαρακτηρίζουν τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που περιγράφει.
«Το βιβλίο αυτό το αφιερώνω σε όλους αυτούς που ακόμη διεκδικούν το δικαίωμα στη διαφορά και παλεύουν απέναντι σ’ εκείνους που θέλουν να είμαστε όλοι ίδιοι.»
Άλμπερτ Εσπινόζα
Με πολύ απλά λόγια, κάνοντας μια μεγάλη αναδρομή στα παιδικά του χρόνια, εξηγεί τι είναι αυτό που χτίζει έναν άνθρωπο ασχέτως των ιδιαίτερων στοιχείων που τον κατηγοριοποιούν κοινωνικά και στα μάτια των άλλων. Λιτός και συνοπτικός, δεν ξοδεύεται σε ατελείωτες περιγραφές που αποσπούν τον αναγνώστη από την ουσία. Υπ’ αυτή την έννοια είναι μάλλον άστοχος ο τίτλος της El Pais για το βιβλίο: «Όταν ο Μουρακάμι συνάντησε τον Στίβεν Κινγκ». Όχι, είναι πολύ πιο συνοπτικός περιεκτικός και λιγόλογος από τον Μουρακάμι και καταφέρνει να μας δώσει τα νοήματα που ο Μουρακάμι θα περιέγραφε σε 5 σελίδες με μία μόνο φράση. Όσο για τον Στίβεν Κινγκ, το μόνο που ίσως τους συνδέει είναι το στοιχείο της έκπληξης.
Ίσως η πιο εύστοχη κριτική είναι αυτή της El Mundo: «Μάθημα ζωής!»
Ακόμα και οι τίτλοι των κεφαλαίων θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα εκδοτικό από μόνοι τους:
- Οι λαμπτήρες που ανάβουν όταν ένας Έντισον σβήνει.
- Αν δείχνεις συναισθήματα που δεν έχεις, βγαίνεις κερδισμένος σ΄αυτόν τον κόσμο.
- Αν χαθείς όσο είσαι μικρός, δε θα σου συμβεί όταν μεγαλώσεις.
- Δύσκολο να νιώσεις τα ξένα δάκρυα.
Ακόμα όμως και στη ροή του κειμένου, υπάρχουν φράσεις που καίνε σαν φωτιά:
- Είναι δύσκολο να απολαύσεις το δικό σου «σ’ αγαπώ».
- Να ξεχνάς να γελάς, μια λησμονιά ασυγχώρητη σε κάθε ηλικία. Μια θανάσιμη αμαρτία όταν είσαι παιδί.
- Να θυμάσαι κάτι τόσο απλό όσο το ν΄αγαπάς είναι πάντα πολυτιμότερο από το ν΄αγαπιέσαι. Η αγάπη κινεί ή σταματά κόσμους ολόκληρους. Το ν΄αγαπιέσαι και να μην αγαπάς σε ρίχνει σε λήθαργο στο τέλος.
Όταν η χρονική απόσταση από την ανάγνωση έχει πια μεγαλώσει:
Θυμάσαι το βιβλίο με μια γλυκόπικρη αίσθηση. Μπορεί να μη θυμάσαι τις λεπτομέρειες, θυμάσαι όμως πολύ καλά ότι ακόμα και τις στιγμές που ο ήρωας νιώθει να μην έχει περιθώρια, να μην έχει πια θέληση να προχωρήσει, βρίσκεται σε ψυχικό και συναισθηματικό αδιέξοδο, η ανάμνηση κάποιων ανθρώπων που ο καθένας με τον τρόπο του, λόγω μιας ιδιαιτερότητας έχει χαραχτεί στη μνήμη του, λειτουργεί σαν φάρος. Ένα αντίστοιχο σημειολογικό παιχνίδι με το φάρο που συχνά αναφέρει στη διάρκεια της περιπέτειάς του; Η αιώνια αναζήτηση και ανάγκη του κάθε ανθρώπου να έχει ένα σημείο αναφοράς, κάτι που μπορεί να εξέχει από το μέσο όρο και να δίνει φως. Ο Ντάνι μπορεί να μην «εξέχει» είναι όμως αξιοσημείωτος. Είναι αληθινός, είναι μαχητής όσο θα ζήλευε ο καθένας μας, είναι πραγματικός και ειλικρινής. Είναι αυτό που πολλοί θα θέλαμε να είχαμε τα κότσια να είμαστε αλλά η μη συνειδτοποίηση της δικής μας ιδιαιτερότητας δε μας το επιτρέπει.
Είναι ένα βιβλίο που σε κάνει να μετρήσεις τα ποσοστά ελιτισμού και ρατσισμού που διαθέτεις, που σε κάνει να σκεφτείς πόσες φορές υποτίμησες κάποιον για τη διαφορετικότητά του, μη αναλογιζόμενος το δικαίωμά του να αγαπηθεί, να εργαστεί, να μοιραστεί τον ίδιο κόσμο με εμάς τους συνηθισμένους, επί ίσοις όροις, μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικός.
Η μετάφραση είναι της Μαρίας Παλαιολόγου.
Ο συγγραφέας:
Ο Άλμπερτ Εσπινόζα γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1973. Είναι μια ιδιαίτερη πολυτάλαντη προσωπικότητα. Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, συγγραφέας, ενώ έχει σπουδάσει χημικός μηχανικός. Είναι ο δημιιουργός πολλών γνωστών ταινιών κάποιες από τις οποίες έχουν κάνει και διεθνή επιτυχία. Έγραψε και σκηνοθέτησε την πολύ επιτυχημένη Ισπανική τηλεοπτική σειρά Polseres Vermelles, της οποίας 
τα δικαιώματα για τις ΗΠΑ αγόρασε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Συνεργάζεται με ραδιόφωνα και έχει μόνιμη στήλη στο El Periodico de Catalunya.
Οι ταινίες:
Planta 4α (Διαμέρισμα 4α)
Va a ser que nadie es perfecro (Κοίτα να δεις που κανείς δεν είναι τέλειος)
Tu vida en 65’ (Η ζωή σου σε 65’)
No me pidas que te bese, porque te besare’ (Μη μου ζητάς να σε φιλήσω, γιατί θα το κάνω)
Heroes (Ήρωες).
Τηλεοπτική σειρά:
Polseres Vermelles
Βιβλία:
El mundo amarillio (Ο κίτρινος κόσμος) – Εκδόσεις Πατάκη
Αν πιστεύεις στα όνειρα τότε θα πραγματοποιηθούν
Best Memoir 2012
Se tu me dices ven lo dejo todo… pero dime ven (Πες μου να έρθω κι όλα τ’ αφήνω…. αλλά πες μου το)
