ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ – ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ

Περιγραφή

ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ – ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑΣ
ΠΕΛΛΑ
Σελ: 188

Θέ μου και να γινότανε στδν Άδη πανηγύρι.
Κι αν δεν έκίναγα να ρθώ, να μου κοβαν τα πόδια
κι αν δε σ’ έσφιχταγκάλιαζα, να μου κοβαν τα χέρια,
κι αν δε σ’ έγλυκοφίλαγα, να μου κοβαν τα χείλη,
κι άν ίσως δε σ’ έγνώριζα, να μου βγαναν τα μάτια,
κι αν δε σου γύριζα το νου, να μ’ έκαναν κομμάτια.

Με τέτοια αυτοθυσία, υψηλή αληθινά μέσα στην απλότητά της και πειστική μέσα στον πόνο της, εύχεται κάθε ήμερα ο ελληνικός λαός, για να κατορθώσει να ξαναϊδεί του κάτω κόσμου τους ποθητούς κατοίκους. Άλλα τ’ ονειρεμένο αύτό πανηγύρι, πού τόσο ποθεί καΐ θέλει από αιώνες τώρα, δεν εϊν’ εύκολο να κατεβεί στον Άδη. 0ι ζωντανοί δεν κατεβαίνουν εκεί, είτε αντρειωμένοι είναι, είτε ταπεινοί. Είτε σιδερικό έχουν τ’ άλογο τους, είτε φτεροπόδαρο. Είτε τους τρέμει ή γη, είτε τους φοβάται ο Χάρος.     Για αυτό, απελπισμένοι και θλιμένοι, γυρίζουν σήμερα το βήμα στο νεκροταφείο και κάνουν το πανηγύρι τους εκεί, απάνω στη χαραμοφάγα γη, πού κρατεί για πάντα στ’ αχόρταγα σπλάχνα της ο,τι αγάπησαν, για ο,τι έλαχτάρισαν στον απάνω κόσμο.
Άλλα είναι αύτό πανηγύρι ασύγκριτο και άνόμοιαστο με κάθε άλλο πανηγύρι της γης, πανηγύρι σιγαλό, ήσυχο, σεμνό με μοσχοβόλημα λιβανιού άποκοιμιστικό και ψυχανάπαυτες δεήσεις και στεναγμούς συγκρατητούς και δάκρυα πικροκαρδιοστάλαχτα.
Μέσα στο νεκροταφείο το φτωχικό, πού το κλει, ανατολικά, με τους χαμηλούς καιροδαρμένους τοίχους της, ή έκκλησούλα ή ταπεινή και το περιτριγυρίζει μάντρα μισογκρεμισμένη, με τα λίγα του κυπαρίσα και τους λιγότερους ξύλινους σταυρούς, πού είναι στημένοι στους τάφους τους χορταριασμένους, πλανιέται άφαντη κάποια θρησκευτική μελαγχολία, κάποια γαλήνη σεμνότατη, πού άφωνα σου κράζει να μη πατήσεις εκεί, αν τα μάτια σου δεν έχουν δάκρυα και αν ή καρδιά σου δεν είναι αισθαντική.
Και για τούτο, δεν πηγαίνει εκεί τέτοια ήμερα ποτέ ο ξένος, που δεν έθαψε δικά του κόκκαλα, και ο νέος ο ευτυχισμένος, πού δεν έγνώρισε ακόμη τί θα είπεί λύπη και η γυναίκα η άπίκρατη και ή έρωταριά.