Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΡΚΑΔΙΑ – ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Περιγραφή

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΡΚΑΔΙΑ – ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
CAPTAIN BOOKS
Σελ: 528
ISBN: 978‐618‐5058‐44‐9

To γλυκό βασανάκι της Αρκαδικής πατρίδας, που ύπουλα και ανεπαίσθητα υπονομεύει την μετριοφροσύνη των Αρκάδων ως αρετή, απασχολεί τον συγγραφέα, και αυτός με τη σειρά του μπαίνει στον πειρασμό «να βάλει στο παιχνίδι» τον αναγνώστη. Φιλοδοξία του, να τον υποχρεώσει να συμφωνήσει μαζί του, πως η μετριοφροσύνη για τους Αρκάδες είναι μέτρια αρετή…
Η παράθεση των διαχρονικών βιβλιογραφικών επιχειρημάτων τον απαλλάσσει από κάθε κατηγορία περί αυθαιρέτων συμπερασμάτων κλπ.
Καταδύεται λοιπόν ο «κασκαντέρ» της νοσταλγίας και της αρκαδολαγνείας στον πλούσιο μυθολογικό, προϊστορικό και ιστορικό βυθό του αρκαδικού παρελθόντος και ανασύρει κοράλλια και μαργαριτάρια και το άπιαστο «γιούσουρι» που θα στεριώσει επιχειρηματολογώντας το ανά χείρας γραπτό του.
Στοιχεία παρμένα από το βάθος των αιώνων, που μιλάνε για την αρκαδική πρωτοπορία στη βασανιστική πορεία του ανθρώπου, από τα σπήλαια στους Παρθενώνες. Για πολιτικό πολιτισμό ανώτερο, δημοκρατία, θεσμούς, κράτος δικαίου, για κρατική πολιτική πολιτιστικής ανάπτυξης του πνεύματος των ελεύθερων πολιτών της Αρκαδίας. Για θεσμούς και αρχές που διέπουν και που καθοδηγούν την εξωτερική πολιτική, και τις ενδοελλαδικές σχέσεις.
Η ιδιότυπη –κάποτε και χιουμοριστική– γλώσσα, σχεδόν «προφορική» γραφή, αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη από σελίδα σε σελίδα. Δεν μοιάζει με καμία αντίστοιχη μελέτη του είδους και κάνει το διάβασμα απολαυστικό και όχι «εκπαιδευτική διαδικασία».

Ο συγγραφέας, ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ καρπός (κατοχικού) ερωτικού ατυχήματος –έκτο από τα εφτά– γεννήθηκε στο Βυζίκι της βαθύτατα αρκαδικής Γορτυνίας, τον Απρίλη του 194
Πόνος και καημός αγιάτρευτος η βίαιη απομάκρυνση, στα δώδεκά του χρόνια, από τον παράδεισό του. Καλή και η Αττική, δε λέω, καλό το καθη-μερινό καρβέλι, δε λέω, –άντε τώρα εσύ να βρεις καθημερινό καρβέλι στη Γορτυνία– καλές οι νυχτερινές περιπέτειες στα Γυμνάσια Πειραιά και Αθήνας, καλές οι εμπειρίες που σου ανοίγουν το νου, μα σαν τον παράδεισό σου, πουθενά.
Πενηνταοκτώ χρόνια σκληρής δουλειάς –τα τελευταία σαράντα στη μάχιμη δικηγορία, στον Λεβιάθαν του Λεκανοπεδίου– δεν κατάφεραν να σταματήσουν τα ονειροπολήματά του. Ούτε και η σύνταξη-φιλοδώρημα που του επεφύλαξε η λυκοπαρέα των τοκογλύφων δυναστών μας.
Αποτέλεσμα: το ανά χείρας γραπτό, αρκαδικό παραλήρημα, που φιλοδοξεί να ξαναθυμίσει σε πολύ κόσμο τις δικές του αγάπες για την όποια πατρίδα του.
«Παλιοχρονιά είναι, θα περάσει…» Αγάντα…